2 Augustus startte het fluitloze tijdperk, en zat de zomerstop er al weer op,een periode zonder actief voetbal waarin niet veel is gebeurd.
Portugal werd winnaar van een super saai EK zonder Nederlandse inbreng, en dat was het eigenlijk wel, oh ja ik ben in de tussentijd ook nog even bevallen.
Ik zie nu bij iedereen die dit leest de wenkbrauwen in een vraagteken stand gaan staan,
Hij was wel een beetje dikker geworden maar zwanger? Nee natuurlijk niet echt want volgens de regels van de natuur is dat ook niet mogelijk, maar ik zal uitleggen wat er is gebeurd.
Een mengelmoesje van vriend en collega had het voor elkaar gekregen om zijn vrouw te bezwangeren, en ik gun niemand een vriend waarvan zijn vrouw zwanger is want bij elk gesprek wat je probeer aan te knopen gaat het binnen twee zinnen over de groeiende belly van zijn vrouw.
Dat was bij ons niet anders, na een aantal weken kreeg ik een stapel papiertjes in mijn handen gedrukt waarvan ik dacht dat het een soort buienradar op papier was, maar het waren de 12 weken echo’s, waarop ik alleen maar strepen zag maar de aanstaande vader bij hoog en laag volhield dat hij kon zien dat het een jongetje was.
Toen ik na een hele drukke dag heel even zat uit te puffen kwam hij met een kussen achter me zitten en zei dat ik heel diep door de neus in moest ademen en de lucht met kleine pufjes moest laten ontsnappen want dat had hij zo geleerd tijdens een cursus die hem door een charlatan via een advertentie in de Volkskrant was aangesmeerd.
Dat was nog lang niet het ergste hij wilde de weekeinde dat we gezamenlijk op pad waren dat ik iets van goulash of hachee zou eten dan gingen mijn darmen zo tekeer alsof er een nieuwe spits van Ajax in zat mijn collega ging er dan met zijn oor op liggen want dat deed hem heel erg aan thuis denken.
Op een gegeven moment ging het een beetje uit de hand lopen, we hebben nog een vrouwelijk collegaatje er bij lopen die ontzettend lief is, maar wel een beetje klein, en mijn zwangere vriend had alvast een autostoeltje gekocht, en om dat uit te proberen moest dat kleine lieve collegaatje het hele weekend in dat stoeltje zitten. Toen hij na 400 km vroeg of ik kon stoppen omdat het tijd werd voor een fruithapje werd ik gek, en heb hem vriendelijk verzocht om met die flauwekul te stoppen.
Als hij bij hele hoge uitzondering zijn gezicht liet zien in ons gezamenlijke stamcafeetje werd er alleen maar water besteld, want alcohol was slecht voor de baby, en ondanks dat ik zei dat hij verschrikkelijk dronken moest worden zodat ze de volgende morgen gezamenlijk konden overgeven bleef het een hele saaie piet.
Dus u kunt wel nagaan dat ik na 9 maanden aanhoren van al de zwanger verhalen het idee begon te krijgen alsof ik zelf in verwachting was.
Dus toen ik begin juli een geboortekaartje in de bus kreeg had ik het gevoel of er een 3910 gram zware last van mij afviel.
Het gaat intussen al weer een stuk beter met die jongen, hij kan weer gewone gesprekken voeren, een biertje en bitterballetje doen, kortom hij wordt weer de gezellige gast die hij altijd was.
Oh ja het is wel een heel mooi jongetje geworden en ik wens hun alle drie een hele mooie toekomst.
Groeten Martin van Milligen